اتحاد اطلاعاتی پنج چشم چه ارتباطی با حریم خصوصی شما دارد؟
اتحاد اطلاعاتی پنج چشم چه ارتباطی با حریم خصوصی شما دارد؟
کشورهای عضو «۵ چشم» به پنج کشوری (ایالات متحده، کانادا، بریتانیا، استرالیا و نیوزیلند) اشاره دارند که توافقی اطلاعاتی با عنوان توافق‌نامه‌ی UKUSA دارند و متعهد به اشتراک‌گذاری اطلاعات با یکدیگر هستند. بسیاری از کارشناسان این اتحاد را یکی از بزرگ‌ترین ائتلاف‌های جاسوسی در تاریخ می‌دانند.
آژانس امنیت ملی آمریکا (NSA) مسئولیت نظارت جهانی، جمع‌آوری و پردازش اطلاعات مربوط به ایالات متحده و امنیت ملی این کشور را بر عهده دارد.
NSA برنامه‌ای به نام PRISM را راه‌اندازی کرد که هدف آن جمع‌آوری بی‌وقفه‌ی داده‌ها از شرکت‌های بزرگ فناوری مانند AT&T، مایکروسافت، دراپ‌باکس و فیسبوک بود.
به طور مشابه، بریتانیا سازمانی به نام GCHQ یا ستاد ارتباطات دولتی دارد که وظیفه‌ی تأمین اطلاعات سیگنالی (Signals Intelligence) و اطمینان‌بخشی اطلاعاتی به دولت بریتانیا را بر عهده دارد.
به طور ساده، این سازمان‌ها از شهروندان خود جاسوسی می‌کنند. این موضوع با وجود حدود ۵.۹ میلیون دوربین مداربسته در بریتانیا کاملاً مشهود است.
وظایف GCHQ بسیار شبیه به NSA است، اما گفته می‌شود که مقیاس فعالیت‌های آن‌ها بزرگ‌تر و تهاجمی‌تر است و احتمالاً همکاری کامل بین این دو سازمان برقرار است.
برای کسانی که به دنبال سطح بالایی از حریم خصوصی و ناشناسی هستند، اتحاد ۵ چشم یک تهدید جدی است که امنیت شخصی را به کلی از بین می‌برد.
شاید در اطراف خود دوستی داشته باشید که مرتباً پست‌هایی درباره‌ی نظارت دولت‌ها و خطرات "برادر بزرگ" در فیسبوک منتشر می‌کند. نکته‌ی جالب اینجاست که سازمان‌هایی که در این پست‌ها مورد بحث قرار می‌گیرند، دقیقاً به همین منظور وجود دارند.
شاید مستقیماً در حال رصد شما نباشند، اما قطعاً اطلاعاتی درباره‌ی شما در آرشیوهای خود ذخیره کرده‌اند — آرشیوهایی که با پیشرفت فناوری و گسترش دنیای دیجیتال، هر روز بزرگ‌تر می‌شود.
پس هنگام انتخاب سرویس‌های آنلاین، به این موضوع توجه داشته باشید که شرکت مورد نظر در کجا ثبت شده و مشمول چه قوانینی است.
فریب این تصور را نخورید که چون در آمریکا حقوق شهروندی قدرتمندی وجود دارد، پس هیچ راه گریزی برای نقض آن‌ها نیست؛ راه‌های قانونی زیادی برای دور زدن این حقوق وجود دارد.
حتی اگر یک سناتور در تماس‌های تلفنی رمزگذاری‌نشده حرف‌های منفی بزند، این اطلاعات ممکن است فاش شود، حتی اگر مخاطب کاملاً ساکت بماند.
نظارت تا حدی می‌تواند امنیت ایجاد کند... اما همزمان، بخشی از حریم خصوصی که حق طبیعی ماست را نیز از بین می‌برد.