راهنمای حفظ حریم خصوصی در شبکه‌های اجتماعی
وقتی چیزی در اینترنت منتشر شد، بازگرداندن یا پاک کردن کامل آن عملاً غیرممکن است.
پس از آنکه با اصول اولیهٔ حفظ امنیت در اینترنت آشنا شدید، بسیار مهم است که بدانید چه اطلاعاتی را منتشر می‌کنید، این اطلاعات به کجا می‌روند و چه کسانی می‌توانند آن‌ها را ببینند. همه ما پست‌هایی در فیسبوک دیده‌ایم که در آن‌ها اسکرین‌شاتی از یک پیام شخصی منتشر شده، در حالی که به‌وضوح قرار نبوده عمومی شود – احتمالاً از طرف شخصی با نیت سوء نشت کرده است. قرار گرفتن در چنین موقعیتی واقعاً دردناک است!
بنابراین باید بسیار محتاط باشیم در مورد اطلاعاتی که به اشتراک می‌گذاریم و اینکه چطور ممکن است علیه خود ما استفاده شوند. جمله معروفی هست که می‌گوید: «وقتی چیزی در اینترنت منتشر شد، پاک‌کردن یا بازگرداندنش برای همیشه غیرممکن است.» باید همیشه فرض کنیم که چیزی یا کسی، جایی، آن اطلاعات را برای استفاده یا ارجاع بعدی آرشیو می‌کند.
برای شروع، نگاهی بیندازید به سایت‌های پرکاربردی مثل فیسبوک، اینستاگرام و توییتر و بررسی کنید که چه گزینه‌هایی برای حفظ حریم خصوصی دارند. مثلاً در توییتر، می‌توانید همه توییت‌های خود را محافظت‌شده (Protected) کنید یا پروفایل‌تان را به‌طور کامل عمومی نگه دارید. همین موضوع در اینستاگرام نیز وجود دارد؛ اکانت یا کاملاً خصوصی است یا کاملاً عمومی.
اگر در انتخاب پست‌هایتان وسواس زیادی ندارید، توصیه می‌کنم این ویژگی‌های حریم خصوصی را فعال کنید.
مگر اینکه فعالیت آنلاین گسترده‌ای داشته باشید، شخص مشهوری باشید یا کسب‌وکاری را اداره کنید که دیده‌شدن پست‌هایتان باعث جذب مشتری شود. اما برای افراد معمولی که فقط درباره زندگی شخصی‌شان پست می‌گذارند، بهتر است حساب‌شان را خصوصی نگه دارند.
این کار شما را از نگاه‌های مزاحم و حتی از کسانی که ممکن است بخواهند هویت‌تان را سرقت کنند، محافظت می‌کند.
مشاهده کنید: شبکه‌های اجتماعی غیرمتمرکز در سایت راهنما
فیسبوک یک پلتفرم بسیار گسترده‌تر در دنیای شبکه‌های اجتماعی است و جنبه‌های بیشتری از هویت شما را در بر می‌گیرد، بنابراین طبیعتاً پیچیده‌تر نیز هست. اما در حالت ایده‌آل، شما فقط باید اطلاعاتی را در اختیار عموم قرار دهید که هویت شخصی‌تان را فاش نکند یا اطلاعات حساسی نباشد. برای مثال، تاریخ تولد شما. افرادی خارج از یک دایره کوچک از خانواده و دوستان نیازی به دانستن آن ندارند – مخصوصاً کسانی که فقط در فیسبوک با آن‌ها آشنا شده‌اید.
به همین دلیل، فیسبوک گزینه‌های مختلفی برای تعیین اینکه چه کسی به چه اطلاعاتی دسترسی دارد ارائه می‌دهد. من معمولاً فقط از سه گزینه رایج استفاده می‌کنم: عمومی (Public)، دوستان (Friends)، و فقط من (Only Me). اطلاعاتی مانند تاریخ تولد، آدرس ایمیل، شماره تلفن و گرایش جنسی‌ام را در حالت "فقط من" قرار داده‌ام، چون نمی‌خواهم کسی جز خودم به آن‌ها دسترسی داشته باشد، مگر اینکه خودم مستقیماً آن را در اختیار کسی قرار دهم. بیشتر اطلاعات دیگرم فقط برای دوستان قابل مشاهده هستند و فقط مقدار اندکی از اطلاعات عمومی برای همه نمایش داده می‌شود.
اگر از آن دسته افرادی هستید که برای حفظ امنیت، حریم خصوصی و ناشناس ماندن خود متکی به این فضا هستید، بهتر است از چنین شبکه‌های اجتماعی استفاده نکنید، یا دست‌کم در انتشار محتوا بسیار سخت‌گیر باشید. همه این سایت‌ها اطلاعات شما را ثبت می‌کنند و ممکن است حتی پس از حذف، آن‌ها را ذخیره نگه دارند. در این شرایط، استفاده از اطلاعات ساختگی یا غیرواقعی می‌تواند به نفع شما باشد.
اگر خیلی علاقه‌مند به استفاده از پلتفرمی مثل توییتر هستید، بهتر است هنگام ثبت‌نام از نام واقعی و ایمیل شخصی‌تان استفاده نکنید. همچنین باید در نظر داشته باشید که این وب‌سایت‌ها ممکن است اطلاعات را فقط برای استفاده خود نگه ندارند. اشتباه بزرگی است اگر فکر کنیم آن‌ها اطلاعات ما را به اشخاص ثالث نمی‌فروشند یا در صورت درخواست، آن را در اختیار دولت‌ها قرار نمی‌دهند.